چرا زندگی تا 130 سالگی پیشنهادی معقول است؟ - وبلاگ ماشا

به گزارش وبلاگ ماشا، کورینا آمور ایمونولوژیست اسپانیایی زمانی که تنها 27 سال سن داشت خاتمه نامه دکتری انقلابی ای ارائه کرد که درمانی تجربی برای از بین بردن سلول های مسئول پیری و سرطان را پیشنهاد می کرد.

به گزارش وبلاگ ماشا به نقل از ال پائیس، در جوانی، سیستم دفاعی بدن انسان می تواند این سلول های آسیب دیده به نام سلول های پیر را از بین ببرد، اما با ادامه زندگی سیستم ایمنی نمی تواند با آن مقابله کند و سلول های پیر آغاز به تجمع می نمایند. تیم آمور به رهبری اسکات لو زیست شناس آمریکایی راهبردی برای استخراج گلبول های سفید خون معروف به لنفوسیت های تی از بیمار و مهندسی مجدد آن در آزمایشگاه برای از بین بردن سلول های پیر ابداع کردند. اثبات مفهوم او در موش ها دو سال پیش در مجله علمی معتبر نیچر منتشر شد.

این پژوهشگر 29 ساله به لطف برنامه ای برای دانشمندان جوان آینده دار به تازگی گروه تحقیقاتی خود را به نام آزمایشگاه آمور در آزمایشگاه معتبر Cold Spring Harbor در نیویورک تاسیس نموده است. لنفوسیت های تی اصلاح شده معروف به CAR-T در حال حاضر با موفقیت برای درمان لنفوم ها و لوسمی های خاص مورد استفاده قرار می گیرند، اما تیم تحت رهبری آمور نخستین گروهی بود که نشان داد می توان از آن برای از بین بردن سلول های پیر نیز استفاده کرد.

در ادامه پاسخ های او به پرسش های خبرنگار ال پائیس را خواهید خواند:

بعضی از روش های درمانی برای از بین بردن سلول های پیر با دارو ها توانسته اند طول عمر موش ها را افزایش دهند. اولین بار در موش های اصلاح شده ژنتیکی دیده شد که اگر سلول های پیر آنان را بردارید عمر طولانی تری خواهند داشت. علاقه زیادی به کوشش برای تکرار این نتایج با دارو هایی که می توان به انسان داد وجود داشته است. یکی از اولین مطالعات با دارو هایی به نام Dasatinib و Quercetin صورت گرفت و بهبودی مشاهده شد. موش های حاضر در آزمایش 36 درصد بیش تر عمر کردند. ما قصد داشتیم آنالیز کنیم که آیا سلول های لنفوسیت های تی اصلاح شده ما انسان ها نیز می توانند همین کار را انجام دهند یا خیر. ما شاهد پیشرفت های بزرگی در افزایش سن بوده ایم.

در آنالیز ها ما مقداری افزایش در طول عمر دیده ایم، اما بیش تر در مدت زمانی که موش ها سالم بودند. به عنوان مثال، در سطح متابولیک، این موش ها تحمل گلوکز بسیار بهتری دارند. با افزایش سن، ما انسان ها ممکن است به دیابت نوع 2 مبتلا شویم، اما موش ها این گونه نیستند و در شرایط بدنی بهتری قرار دارند.

بسیاری می پرسند آیا می توان پیری را با درمان هایی که سلول های پیر را هدف قرار می دهند کنترل کرد؟ به شخصه فکر می کنم با سنین بسیار بالاتر از نظر کیفیت زندگی ای که در حال حاضر داریم شاهد پیشرفت های زیادی خواهیم بود. با این وجود، من فکر نمی کنم که ما حداکثر طول عمری را که به عنوان یک گونه داریم افزایش دهیم. فکر می کنم امید به زندگی در سطح ژنتیکی معین می گردد. اگر بتوانیم تا 100 سال یا قدری بیش تر با کیفیت زندگی خوب، احساس خوب، بیرون رفتن روزانه و مستقل بودن زندگی کنیم این برای من رضایت بخش خواهد بود. این شرایط برای من پیشرفت بسیار مهمی خواهد بود.

گروه های دیگری از حیوانات از نظر ژنتیکی اصلاح شده اند تا تمام سلول های پیر در آنان از بین برده گردد و به طول عمر بیش تری دست یابند، اما این افزایش چندان قابل توجه نبوده و در حدود 10 تا 20 درصد طول عمر بیش تر بود.

اگر سلول های پیر ما از بین بروند ما کندتر پیر خواهیم شد و طولانی تر زندگی خواهیم کرد، اما به هر حال در مقطعی فوت خواهیم کرد. من فکر می کنم می توان عمر انسان را تمدید کرد. به نظر من 120 تا 130 سال منطقی خواهد بود. فکر می کنم تمرکز بر آنچه واقعا می توانیم انجام دهیم یعنی افزایش کیفیت زندگی از به حداکثر رساندن طول عمر مهم تر است. با این وجود، این که بگوییم ما هرگز فوت نخواهیم کرد این خواسته بیش از حدی خواهد بود.

در این باره که آیا درمان با لنفوسیت های تی اصلاح شده در برابر سلول های پیر می تواند به طور گسترده برای عموم ارائه گردد باید توجه داشت چیزی که در خصوص لنفوسیت های تی اصلاح شده وجود دارد آن است که شما همواره باید سلول ها را از بیمار جدا نموده و دوباره آن را تزریق کنید. صادقانه بگویم این یک فرآیند بسیار گران است. هدف نهایی که همه در پی آن هستند دریافت یک درمان استاندارد است درمانی جهانی که می توانید آن را به هر بیمار تزریق کنید، اما این کار دشواری به نظر می رسد. این درمان پیچیده اکنون برای افرادی است که به شدت بیمار هستند.

برای مثال، در اسپانیا لنفوسیت های تی اصلاح شده را در بیمارستان کلینیک بارسلون یا در بیمارستان لاپاز در مادرید مورد استفاده قرار می دهند، اما این آخرین گزینه برای بیمارانی است که پیش تر تمام خطوط درمانی را گذرانده اند. این استراتژی برای از بین بردن سلول های پیر دارای ظرفیت بالقوه در بعضی بیماری های مزمن مانند فیبروز ریوی است که بیماران آن به میزان یک بیمار مبتلا به سرطان متاستاتیک پانکراس زندگی می نمایند. این یک احتیاج بالینی است، اما برای جهانی شدن، این نوع درمان ها باید هزینه بسیار کمتری به همراه داشته باشند و برای هر بیمار چندان خاص نباشد. این یک رشته گران قیمت برای کار است. یک آزمایش روی موش می تواند ده یا بیست هزار دلار هزینه به همراه داشته باشد. می توانید تخمین بزنید که برای انسان چه هزینه سنگینی را به همراه خواهد داشت.

یکی از مسائل لنفوسیت های تی اصلاح شده آن است که استفاده از آن در بعضی بیماران طوفان سیتوکین یا همان واکنش بیش از حد دفاعی بدن انسان را ایجاد می نماید. در خصوص تحقیقات ما این موضوع مشاهده شد، اما بستگی زیادی به دوز داشت. ما مشاهده کردیم که می توانیم دوز را کاهش دهیم و به همان میزان موثر بودن آزمایش را مشاهده کردیم بدون آن که مسمومیتی به همراه داشته باشد که شایع ترین عارضه جانبی در این نوع از بیماران است. اگر درمان با استفاده از لنفوسیت های تی اصلاح شده موثر باشد و عوارض جانبی به همراه نداشته باشد ممکن است بتوان از آن برای درمان بسیاری از بیماری های مزمن از جمله فیبروز کبدی، فیبروز ریوی، دیابت استفاده کرد و فکر می کنم می تواند کاربرد های زیادی داشته باشند. در خصوص توانایی لنفوسیت های تی اصلاح شده برای درمان سرطان ما از آن برای درمان سرطان ریه در موش ها استفاده کردیم و بسیار خوب عمل کرد.