در جستجوی شادی از دست رفته
به گزارش وبلاگ ماشا، بدون تردید، تقویت شادی ها و سرگرمی های مثبت و مدیریت درست شادی های عمومی ضرورتی اجتناب ناپذیر برای کاهش و کنترل افسردگی های فردی و اجتماعی و مقابله با آسیب های گوناگون است. به قول حکیم توس: دل ات خشنود باید و تن درست/ سه دیگر ببین تا چه بایدت جست. اما اینکه چگونه هر فردی می تواند شاد باشد و بر
در جستجوی شادی از دست رفته
نویسنده:دکتر سیدحسن علم الهدایی
بدون تردید، تقویت شادی ها و سرگرمی های مثبت و مدیریت درست شادی های عمومی ضرورتی اجتناب ناپذیر برای کاهش و کنترل افسردگی های فردی و اجتماعی و مقابله با آسیب های گوناگون است. به قول حکیم توس: دل ات خشنود باید و تن درست/ سه دیگر ببین تا چه بایدت جست. اما اینکه چگونه هر فردی می تواند شاد باشد و بر احساسات و افکار رنج آور غلبه کند، به پازلی می ماند که بسیاری مهارت حل آن را ندارند و در نتیجه ناکامی های مختلفی را تجربه می نمایند. معمولا وقتی از دانشمندی مانند آلبرت انیشتین صحبت می کنیم، سریع به یاد فیزیک و ریاضی می افتیم و قیافه خشک و جدی اش را به یاد می آوریم، در حالی که به گفته خودش، از رموز موفقیت وی باید به سادگی، خیال پردازی، شادی و سرگرمی اشاره نمود. کسانی که درباره زندگی او تحقیق نموده اند به حیرت افتاده اند که او تا چه میزان اهل سرگرمی و سرخوشی بوده است!
همه شما حتما تا به حال درمورد نخستین گام خشنوده زیستن، یعنی مثبت اندیشی و احساسات مثبت شنیده اید اما در این یادداشت قصد دارم حرف های تازه ای بزنم که شادی را به زندگی شما بیاورد. خیرخواهی و داشتن افکار خیرخواهانه، نشاط آور است. انسان ها به طور ذاتی و طبیعی از یاری به دیگران لذت می برند و نوعی حس رضایت و آرامش درونی را تجربه می نمایند. حتی یاری به حیوانات و نجات آنان برای انسان نشاط آور است. غیر از جنبه های روان شناسانه و اجتماعی موضوع، در آموزه های دینی، اخلاقی و ادبی ما هم بر نیکی کردن به دیگران تاکید شده است:
کسی نیک بیند به هر دو سرا
که نیکی رساند به خلق خدا
دیل کارنگی در کتاب آیین زندگی معتقد است ما می توانیم شادی را در زندگی به خدمت بگیریم و این هنگامی میسر است که به ثروت های نهفته وجودمان بیشتر بیندیشیم. واقعیت این است که ما کمتر به آنچه داریم، توجه می کنیم و از داشتن اش کمتر خشنود می شویم اما اغلب از کمبودها و محرومیت ها گله می کنیم. همین ناسپاسی و بی اعتنایی به داشته هاست که ما را دچار تنش روانی دایمی می نماید. ما باید با خودمان عهد ببندیم که با یاد نعمت های خدا و ارج نهادن به آنچه داریم روز خود را شروع کنیم و با قدرشناسی نسبت به خدمات و خوبی های سایرین بر نشاط خود و آنان بیفزاییم.
مساله دیگری که شاید تا به حال کسی در خصوص نشاط آور بودن آن صحبت ننموده است، برخوردار بودن از یک شبکه خانوادگی محبت آمیز گسترده و صمیمی است. از آنجا که رابطه خواهی احتیاج طبیعی و ضروری ما انسان هاست، کسانی که می کوشند تا روابط صادقانه و بهتری را با بستگان و آشنایان در محیط کار و زندگی برقرار نمایند، شاداب تر خواهند بود. این افراد لذت همدلی با سایرین و برطرف مسائل به وسیله آنان به هنگام گرفتاری را به خوبی تجربه می نمایند. تاکید پیامبر (ص) هم قابل درک است که: پاداش نیکی به خویشاوندان را از همه کارهای نیک زودتر می دهند. به همین علت است که داشتن اختلافات فامیلی موجب انزوا و فشار عاطفی می گردد. امام سجاد (ع) می فرماید: از همراهی و همنشینی با کسی که از خویشان خود بریده است برحذر باشید زیرا من چنین فردی را در کتاب خدا لعنت شده یافتم. امام باقر (ع) هم می گوید: صله رحم و ارتباط مثبت با بستگان موجب پاکی اعمال و افزایش اموال می گردد و بلاهای ناگوار را دور می نماید. هنگامی که شبکه گسترده خانوادگی بر نظام حمایتی مناسبی پایدار باشد، مناسبات افراد در سطح جامعه هم از آن متاثر می گردد که این خود موجب نشاط مضاعف و آرامش اجتماعی می گردد.
چند نکته مهم وجود دارد که رعایت آن موجب خشنوده زیستن می گردد:
اول، خوش بینی و تفسیر مثبت داشتن از رخدادهای زندگی که کاملا شادی آفرین است، در حالی که بدبینی و بدگمانی به اطرافیان رنجش آور است. خوش گمانی نسبت به خدا، زندگی و مردم باعث می گردد سختی های زندگی هم برای تان معنادار و قابل تحمل تر گردد.
دوم، امیدواری مانند نیک بینی و قدرشناسی که نقش شگفت آوری در زندگی سالم و پرنشاط ایفا می نماید.
سوم، توقع نامناسب از خود و دیگران که باید متناسب با واقعیت ها باشد.
چهارم، یادآوری خاطره های خوش زندگی و مرور نکردن رویدادهای تلخ. گله گذاری های تکرار شونده از رنج هایی که در گذشته بر شما تحمیل شده فقط کدورت های بین اعضای خانواده را بیشتر می نماید؛ و بالاخره دعا و ارتباط عمیق با خداوند است که می تواند امید را کاملا تقویت کند و شادی آور است.
منبع:www.salamat.com
/ج
منبع: راسخون